Oude boerderijen nodigen dikwijls uit tot filosoferen over hun geschiedenis, en vooral over die van hun bewoners. Wat waren dat voor mensen, hoe heetten zij en wat hebben ze allemaal meegemaakt? In het volgende artikel hebben wij een poging gedaan om de bewoners van de boerderij van onze oud-voorzitter Lauw Mourik op een rijtje te krijgen.
De herindeling van de Alblasserwaard per 1 januari 1986 was voor P.A. Kerkwijk de aanleiding om het volgende artikel te publiceren in De Vonk van 25 juli 1985.
De Brandwijkse Donk is gelegen ten noordwesten van het dorp Brandwijk in de Alblasserwaard. De pleistocene zandopduiking die boven het omliggende veengebied uitsteekt is een van de grootste en hoogste donken in de waard met een oppervlakte van ongeveer vijf hectaren. De top ligt op ongeveer 3,5 meter boven N.A.P.
Toen ik de oude grafstenen weer in de kerk terug zag, speelde het woord ‘zwerfstenen’ door mijn gedachten. Deze stenen herinneren immers aan de tijd dat ook in de oude Bleskensgraafse kerk begraven werd. Dat privilege was slechts voorbehouden aan de beter gesitueerden en zij lieten hun graven dan ook bedekken met dit soort grafstenen.
Een levende taal verandert steeds. Er komen nieuwe woorden en begrippen bij en er verdwijnen er ook weer. Voorbeelden van nieuwe begrippen zijn o.a. ‘beschermd dorpsgezicht’ en ‘beeldbepalend gebouw’. Deze begrippen zijn bedoeld om iets aan te geven wat het behouden waard is, beschermd moet worden voor destructieve invloeden of aantastingen.
Van oudsher was het kaasmaken de taak van de boerin. De vrouw die deze bezigheid bij uitstek verstond, leverde een niet onbelangrijke bijdrage aan het gezinsinkomen.
