Het was in 1917 dat mijn vader Rokus Prins (1897-1970) trouwde met Sijgie Hendrikje Wemmers (1893-1986) en in Bleskensgraaf ging wonen. Rokus was een zoon van Jan Prins die watermolenaar en visser was en op de achtkante molen in Groot-Ammers woonde. Het vissen zat mijn vader in het bloed en daarom begon hij een visserijbedrijfje op Hofwegen in een gedeelte van de oude boerderij van de familie Wemmers.
In enkele vorige afleveringen van De Binnenwaard hebben we kunnen lezen over het in kaart brengen van de Alblasserwaard in de zeventiende eeuw. In dit artikel ontmoeten we Mattheüs van Nispen, de samensteller daarvan opnieuw.
Als we ons willen oriënteren in of over een bepaald gebied of land, zijn er in onze tijd middelen genoeg beschikbaar. Een kaart of atlas van zo’n gebied of land is wel het minste wat daarbij te gebruiken is. Er is echter een tijd geweest dat er nog helemaal geen kaarten waren. Dat was ook bij de Alblasserwaard het geval.
Als we ons willen oriënteren in of over een bepaald gebied of land, zijn er in onze tijd middelen genoeg beschikbaar. Een kaart of atlas van zo’n gebied of land is wel het minste wat daarbij te gebruiken is. Er is echter een tijd geweest dat er nog helemaal geen kaarten waren. Dat was ook bij de Alblasserwaard het geval.
In het algemeen is soberheid troef aan de buitenzijde van boerderijen. Onderscheid werd niet gezocht in pracht en praal, hooguit in verfraaiing van iets nuttigs zoals muurijzers, ook wel muurankers genoemd. Op veel gevels ziet u muurankers, met en zonder versiering.
Zoals men nu sinds enige tijd als persoon op de openbare weg een identiteitsbewijs bij zich moet hebben, was men vroeger verplicht aan te tonen dat belasting was betaald voor het gebruik van de fiets waarop men reed. Dat kon door een rijwiel belastingplaatje dat zichtbaar aan de fiets was bevestigd of door de fietser werd gedragen.
